‘Zullen we er een boek van maken?’ Na drie zondagen had ik al door dat het mij niet zou lukken een klein portret te schrijven. Roos vertelde over een bende met kapmessen in Zuid-Afrika, hangen aan een touwladder in Hong Kong, bijna overboord slaan, over een prachtige akoestiek in een moskee in Iran, varen met de Nedlloyd en de s.s. Achilleus, slapen in het Kralingse bos, de bevrijding in Maastricht, het driekoppige orkest met haar moeder op drum, Roos op accordeon en zus op de banjo. Over een bekende Rotterdamse meubelgigant die op z’n paard de Witte de Withstraat in kwam galopperen om daarna bij Roos in nachtcafé Piccadilly binnen te stappen (dit staat niet in het boek, het is te smeuïg en bovendien is de familie bekend in Rotterdam). En die ene tandarts, de beruchte tandentrekker van de Claes de Vrieslaan.
Continue readingPosts Tagged → Rotterdam
Hosselen in het guldentijdperk (deel 1)

Nieuwe Binnenweg 2022 (Ali wil liever niet op de foto)
‘En wat is tàt nou weer, koffie toow goow? Suip ie dat?’
De moeder van een vriendin kan het allemaal niet meer bijbenen. Rotterdam verandert. Haar dochter klapt dubbel van het lachen. Als ze bijkomt, legt ze uit dat dat koffie in een wegwerp beker is en dat je dat onderweg opdrinkt ‘Weet je wel, Coffee to go…op z’n Engels’. Het zal allemaal wel denkt Ali.
Continue readingWil je eerst even ratelen? Doe dat dan maar!

Fransje Naessens
Ze zwaait naar me vanuit de huiskamer. Twee seconden later staat ze in de voortuin. ‘Hoi’, zegt ze. Terwijl ik mijn fiets op slot zet, sluit ze haar ogen en steekt ze haar neus richting de volle zon. Ze wil meer van dit soort dagen en snel graag. Ze zet de waterkoker op. De zak met verse bokspoten ontvangt ze met open armen en bedreigt ze alvast met ‘die gaan op’. Fransje is redacteur voor de Stadskrant. Ze schrijft verhalen over Rotterdam. Ze zuigt ze niet uit haar duim. Haar verhalen gaan over échte mensen en concrete zaken.
Continue readingZij kunnen het. Ik kan het ook.

Sjoerd en Monique van Schooneveld
Monique is een ondeugende Française. Veertig jaar geleden ging een vriendin van haar een weekend naar Nederland. Ze vroeg of Monique zin had om mee te gaan. Ze konden bij Sjoerd blijven slapen. Hij had alleen niet gezegd dat hij nog thuis woonde. Daar stonden ze dan, in de huiskamer. Zijn ouders keken er niet van op. Hun zoon sleepte geregeld mensen mee naar huis.
Continue readingKom we gaan naar Ap!

Albert en Marjolein Kokosky Deforchaux
“Kom, we gaan naar Ap”, zei mijn vriendin. Ik was als enige komen opdagen bij haar yogales. Tien minuten later zaten we te kluiven aan de ajam goreng. Ap bleek Albert en eigenaar van Ap Halen, een Indisch eetzaakje. Geen Indisch eten zoals de gemiddelde afhaal van om de hoek met broodjes warm vlees of rijsttafelschaaltjes met warmhoudplaten. Nee, Indisch eten zoals er bij mij thuis werd gegeten, met m’n bord op schoot op de bank.
Continue reading