Wakker worden en opstaan met een missie. Vrijwillig andere mensen helpen. Dat hebben deze mensen met elkaar gemeen. Een paar jaar geleden mocht ik een aantal vrijwilligers van de bibliotheek interviewen. Het was nog in de wankele coronaperiode, dus soms waren het wandelingen in de kou of een onderonsje op een bankje in het park. Zelfs toen maakten ze tijd vrij, deze keer voor mij.
Continue reading
Dit jaar werk ik mee aan Verhalen van de stad van Bibliotheek Rotterdam. Een boeiend, noodzakelijk en inspirerend activiteitenprogramma rondom het koloniaal- en slavernijverleden van onze stad. Ik interview Rotterdammers die hebben gereageerd op de oproep van de bibliotheek om hun verhaal en de link met het koloniaal- of slavernijverleden te delen. Hun boekentips worden opgenomen in de collectie, zodat anderen er ook van kunnen leren. Iedere maand portretteren fotograaf stacii samidin en ik een Rotterdammer. Stacii in beeld en ik in tekst.
Continue reading
‘Ik wilde eigenlijk acteren’ bekent ze. Ze is Loopbaanbegeleider voor het MBO. Ze heeft altijd gewerkt met jongeren. Ze komt hen meestal tegen als ze op een kruispunt in het leven staan en zoekende zijn. Ze mogen haar alles vertellen en ze luistert. ‘Wat ik probeer, is echt stil te zijn. Ik leer hen pas kennen als ze zelf vertellen. Als ze zich veilig voelen, durven ze meer van zichzelf te laten zien. Op het moment dat je met je vingertje gaat wijzen of als ze het gevoel hebben dat je niet oprecht bent, ben je ze kwijt’. Iedere begeleider heeft z’n eigen manier van benaderen. Die van Sonia is met heel veel liefde, positiviteit en geduld. Een leerling overviel haar een keer tijdens een groepsles met ‘mevrouw, als u onze moeder was, was u dan ook zo lief voor ons?’
Continue reading
‘Zullen we er een boek van maken?’ Na drie zondagen had ik al door dat het mij niet zou lukken een klein portret te schrijven. Roos vertelde over een bende met kapmessen in Zuid-Afrika, hangen aan een touwladder in Hong Kong, bijna overboord slaan, over een prachtige akoestiek in een moskee in Iran, varen met de Nedlloyd en de s.s. Achilleus, slapen in het Kralingse bos, de bevrijding in Maastricht, het driekoppige orkest met haar moeder op drum, Roos op accordeon en zus op de banjo. Over een bekende Rotterdamse meubelgigant die op z’n paard de Witte de Withstraat in kwam galopperen om daarna bij Roos in nachtcafé Piccadilly binnen te stappen (dit staat niet in het boek, het is te smeuïg en bovendien is de familie bekend in Rotterdam). En die ene tandarts, de beruchte tandentrekker van de Claes de Vrieslaan.
Continue reading
Nieuwe Binnenweg 2022 (Ali wil liever niet op de foto)
‘En wat is tàt nou weer, koffie toow goow? Suip ie dat?’
De moeder van een vriendin kan het allemaal niet meer bijbenen. Rotterdam verandert. Haar dochter klapt dubbel van het lachen en morst bijna haar Latte op het tapijt. Als ze bijkomt, legt ze uit dat dat koffie in een wegwerp beker is en dat je dat onderweg opdrinkt ‘Weet je wel, Coffee to go…op z’n Engels’. Het zal allemaal wel denkt Ali.
Continue reading
Fransje Naessens
Ze zwaait naar me vanuit de huiskamer. Twee seconden later staat ze in de voortuin. ‘Hoi’, zegt ze. Terwijl ik mijn fiets op slot zet, sluit ze haar ogen en steekt ze haar neus richting de volle zon. Ze wil meer van dit soort dagen en snel graag. Ze zet de waterkoker op. De zak met verse bokspoten ontvangt ze met open armen en bedreigt ze alvast met ‘die gaan op’. Fransje is redacteur voor de Stadskrant. Ze schrijft verhalen over Rotterdam. Ze zuigt ze niet uit haar duim. Haar verhalen gaan over échte mensen en concrete zaken.
Continue reading
Sjoerd en Monique van Schooneveld
Monique is een ondeugende Française. Veertig jaar geleden ging een vriendin van haar een weekend naar Nederland. Ze vroeg of Monique zin had om mee te gaan. Ze konden bij Sjoerd blijven slapen. Hij had alleen niet gezegd dat hij nog thuis woonde. Daar stonden ze dan, in de huiskamer. Zijn ouders keken er niet van op. Hun zoon sleepte geregeld mensen mee naar huis.
Continue reading
Albert en Marjolein Kokosky Deforchaux
“Kom, we gaan naar Ap”, zei mijn vriendin. Ik was als enige komen opdagen bij haar yogales. Tien minuten later zaten we te kluiven aan de ajam goreng. Ap bleek Albert en eigenaar van Ap Halen, een Indisch eetzaakje. Geen Indisch eten zoals de gemiddelde afhaal van om de hoek met broodjes warm vlees of rijsttafelschaaltjes met warmhoudplaten. Nee, Indisch eten zoals er bij mij thuis werd gegeten, met m’n bord op schoot op de bank.
Continue reading